تیم ملی امید ایران با شکست دو بر صفر از المپیک حذف شد تا عراقی ها در ورزشگاه هلهله شادی سر دهند .

حسرت این بار 40 ساله شد و این بود سرانجام تیمی که 40 سال دیگر هم با این شرایط المپیک برو نیست. اگر قبل تر ها در مراحل بالاتر حذف می شدیم اما حالا روزگار تیم امید مان شده همان روزگار تیم تنیس ایران در دیویس کاپ . علیرضا منصوریان روی نیمکت خشکش زده بود و عراقی ها که در اربیل شان هیچ نداشتند با دوبار رقص برای شادی گل های شان ، رفتند بالا تا حسرت ایران از نرفتن به المپیک 40 ساله شود.

تیمی که تمام ادوار تمرینش در سه سال گذشته شاید 60 روز هم نبود ، خیلی زود خیال همه را رحت کرد و ناامید شد تا پرونده کاری علیرضا منصوریان هم مختومه شود .

شاید 4 سال بعد ، عصر پنجشنبه ای که تیم ملی امید به مصاف حریفش می رود این قدر غم انگیز نباشد. باختیم و حذف شدیم تا رئیس فدراسیون مان برای اولین بار شعار حیا کن رها کن را با تمام وجود حس کند. اگرچه غیر از او دیگر ارکان ورزش کشور هم بی نصیب نمی مانند و تماشاگران حاضر در استادیوم که از فوتبال سیاسی عاصی شدند نام علی دایی را فریاد کنند. این قدر تلخ تیم امید حذف شد که گزارشگر بازی هم بگوید امیدواریم طرحی نو برای فوتبال مان بیاندازند.

امیدهای نا امید مان حالا با خیالی آسوده به فکر فصل نقل و انتقالات خواهند بود که بدانند پول های شان را به چه ماشینی تبدیل کنند.

این پایان تیمی است که کمیته ملی المپیک برایش هیچ نکرد . حوزه نظام وظیفه نگذاشت یک سفر خارجی داشته باشد و ...

کفاشیان که در پایان بازی چهره ای در هم گره خورده داشت شاید حالا تا ساعتی نمی خندد و این پایان قصه فوتبال و نه اصلا ورزشی است که مجلسی هایش اول داعیه سیاست زدایی از ورزش دارند و گزینه ورزشی طرح شده برای اداره وزارتخانه اش را بر سر لج بازی با نامه رئیس جمهور به خانه اش می فرستند. این است فوتبال ما. فوتبالی بی امید .